domingo, julho 01, 2007

Também Galegos



É seguro que Galiza e Portugal se axuntarán algún día
Con que dereito se nos obriga a deprendermos a lingua de Castela
e non se obriga aos casteláns a deprenderen a nosa?
Os galegos tiñan unha cultura anterior e superior á de Castela,
e contaban con institucións foraes que concedían aos labregos un
comezo de propiedade
Os ingleses aldraxan aos escoceses; os franceses aos bretóns; os
casteláns aos galegos. E todos eses aldraxes non son máis que un
recoñecemento tácito do "carácter nacional"
A partir de Galiza e de Asturias foise gañando aos mouros o que
despois soio sirveu para engrandecer a Castela.
Nós queremos ser hespañoes, pero a condición de que este nome
non nos obrigue a sermos casteláns.
Pero dentro de Portugal quedounos a mitade da nosa terra, do noso
espírito, da nosa lingua, da nosa cultura, da nosa vida, do noso ser
nacional.

10 comentários:

garina do mar disse...

são muito simpáticos! já nos temos visitado mutuamente... têm umas coisas engraçadas sobre embarcações tradicionais à vela e a remo

Laurus nobilis disse...

Era impossível ignorar toda aquela alma celta!

Raquel Sabino Pereira disse...

QUE ESPECTÁCULO!!! JÁ LÁ FUI!!!! É UM ESPECTÁCULO!!! VOU RECOMENDÁ-LOS TAMBÉM NO MEU!!!

GRANDE VEIGUINHA!!!

O´Fartura disse...

Ola Joao:
A entrada no teu blog é estupenda.
Realmente é moi escueta, mais aínda así transmite moito. Permíteme que me apropie da túa idea e deste xeito faga un post no noso blog que serva para que te sintas correspondido, e ao mesmo tempo pregoemos aos catro ventos a nosa amistade a Portugal.
Muito Obrigado.

Anónimo disse...

Madre, anoche en las trincheras
Entre el fuego y la metralla
Vi un enemigo correr
La noche estaba cerada,
La apunté con mi fusil
Y al tiempo que disparaba
Una luz iluminó
El rostro que yo mataba
Clavó su mirada en mi
Con sus ojos ya vacios
Madre, sabes quien maté?
Aquél soldado enemigo
Era mi amigo José
Compañero de la escuela
Con quien tanto yo jugué
De soldados y trincheras

Hoy el fuego era verdad
Y mi amigo ya se entierra
Madre, yo quiero morir
Estoy harto de esta guerra
Y si vuelvo a escribir
Talvez lo haga del cielo
Donde encontraré a José
Y jugaremos de nuevo

Madre, sabes quien maté?
Aquél soldado enemigo
Era mi amigo José
Compañero de la escuela
Con quien tanto yo jugué
De soldados y trincheras
Madre, sabes quien maté?
Aquél soldado enemigo
Era mi amigo José

Xera

Anónimo disse...

Viva galicia
Aqui vai para ti o hino da minha terra

¿Qué din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?

Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

xera

Anónimo disse...

E para que saibas quen foi Breogán ..aqui vai...

Breogán es el nombre de un mítico rey celta de Galicia, según las tradiciones irlandesas recogidas en una compilación del siglo XI Lebor Gabála Érenn (el "Libro de Conquistas"), que narra las diversas invasiones que habría sufrido la isla.

Según esta leyenda, el rey Breogán construyó en la ciudad de Brigantia, situada en la Península Ibérica, una torre de altura tal que sus hijos, Ith y Bile, podían ver una distante orilla verde desde su cima. La visión de esa lejana tierra los llevó a hacia el norte hasta Irlanda, donde Ith sería asesinado. En venganza, los hijos de Mil, nieto de Breogán y sobrino de Ith, navegaron desde Brigantia a Irlanda y la conquistaron.

Los monjes irlandeses del siglo XI que efectuaron la compilación relacionaron la Brigantia de Breogán con la ciudad galaica de Brigantium, la actual La Coruña. En el siglo XIX, el mito fue difundido por historiadores románticos gallegos, que llegaron incluso a identificar la torre de Breogán con la torre de Hércules de La Coruña (junto a la cual se ha erigido una estatua de Breogán). Del mismo modo, Breogán es representado como el padre mitológico del pueblo gallego (a veces, Galicia es descrita poéticamente como el "hogar" o "nación de Breogán", como en Os Pinos, el himno gallego, basado en el poema homónimo de Eduardo Pondal).

xera

Anónimo disse...

E continuando a cantar....

Ondiñas venen,
ondiñas venen e van.
No te vayas riancheira,
que te vas a marear.
No creas que porque canto
teño o corazón alegre.
Que so come os paxariños
que si no cantan se morren.
Ondiñas venen,
ondiñas venen e van
No te vayas riancheira,
que te vas a marear.


xera

garina do mar disse...

engraçada a história do Breogán...
mais um celta claro!!

CELTA MORGANA disse...

Eu cá para mim, juntava tudo. Qual Galicia, qual Portugal, qual Espanha . . .
Para mim sou ibérico, como o porco ibérico. Uma lingua - o portanhol e pronto. Imagine-se a nossa selecção de futebol com o Casillas e o Joaquin. Para a bandeira tenho 2 hipoteses: ou a Tuga com um touro, ou a castelhana com um garrafão de 5 lts. BONITO. E eu que até simpatizo com a Doña Letizia e Don Juan Carlos.